To takie proste,kochać :)

Przez pewien czas moje myśli,głowa i każda chwila życia była jednym,ogromnym pasmem kotłujących się myśli.Bez końca rozważałam wszystkie kwestie terapii i tego co można jeszcze zrobić by wyciągnąć Nika z Jego złotej klatki.Doprowadzało to do różnych odczuć od smutku do szalonej wręcz euforii kiedy coś się udawało,kiedy brzdąc robił coś o co walczyło się miesiąc,dwa i więcej.Każdy taki sukces jest świętem w naszej rodzinie.Dobrze że mam taką rodzinę,męża i dzieciaki które przeżywają wszystko razem ze mną,to bardzo pomaga ,daje siłę na więcej i więcej.I przyszedł moment ze zatrzymałam się w próżni z pytaniem co jeszcze mogę zrobić?Czytam wypowiedzi rodziców,sposoby.Ten różne terapie,komory hiperbaryczne,terapia delfinami,tysiące badań za tysiące złotych i poczułam się źle,czy ja jestem gorszą matką?Za mało robię?Może powinnam więcej?Ale jak?Przecież mam troje dzieci,nie zbieram 1%,nie należymy do żadnej fundacji,radzimy sobie sami,mając dobre słowo i wparcie duchowe niewielkiej części rodziny i przyjaciół.Nie stać nas na wymyślne badania czy terapie,nasz budżet jest tak z każdej strony naciągnięty ze któregoś dnia tylko patrzeć strzeli jak gumka w majtkach.I przy tych dziwnych myślach,spotkałam Ją ,,duszę'' która wysłuchując ze zdziwieniem w oczach mojego,,wywnętrzniania''spojrzała na mnie i powiedziała,,Gośka stop !!! Nawet mnie nie denerwuj,robisz ile możesz!Niko ma terapię w bardzo dobrej instytucji(Dalej Razem),posłałaś Go do przedszkola w którym ma fizjoterapię,zajęcia integracji sensorycznej,psychologa,logopedę,zajęcia z pedagogiem specjalnym,uczęszcza na hipoterapię.Sama w domu pracujesz,robi postępy,mówi pojedyncze słówka w końcu,posługuje się pecs-ami,czego Ty jeszcze od siebie wymagasz?!To że zaczął mówić choć kilka słów to Twoja zasługa!Owszem terapia ale To Ty jesteś z nim ciągle to Ty nigdy się nie skarżysz nawet jak mały z nerwów wbił ci pazury pod oczy,zamieniłaś to w żart,mówiąc ze dzięki temu nauczyłaś się łapać Go w trakcie histerii tak żeby nie zrobił sobie ani Tobie krzywdy.To Ty sprawiłaś swoim podejściem że Niki jest jaki jest i robi postępy.To Ty stałaś się dla niego mega-silną babką,która wie czego chce i dąży do tego!Nie masz prawa sobie zarzucać niczego,bo ten kto nie boryka się z takim problemem,nie ma pojęcia ile to pracy,wyrzeczeń i poświęcenia.Głowa do góry,dajesz radę i to widać po tym jak Niki się zmienił :) Kochasz Go i więcej nie trzeba z miłości rodzica wychodzą takie cuda,że żaden lek nie jest w stanie zrobić tego samego :)''Po tej rozmowie poczułam że jednak rzeczywiście nauczyłam się wiele,szczególnie stawiania na swoim,nauczyłam się uporu i nieustępliwości w pewnych kwestiach czego kiedyś mi brakowało,zmieniłam podejście do wszystkiego.Mam w sobie siłę o którą się nie podejrzewałam a którą znalazłam kiedy przyszło zmierzyć mi się z czymś nieznanym,Autyzmem.I powiem jedno,w całym tym,,nieszczęściu'' odnalazłam siebie,odnalazłam swoją drogę,jestem inną osobą.I wcale ale to wcale nie jest mi z tym źle.To że musiałam zacząć walczyć o zdrowie dziecka sprawiło że mam więcej luzu wobec siebie,nie stresują mnie już nie powycierane kurze ani nieumyta podłoga.To może poczekać,są inne sprawy o wiele ważniejsze niż jakiś tam bałagan w domu czy inne przyziemne sprawy.Dziękuję Ci dobra,,Duszo'' :) !